Od Abyss

Stałam przy straganie wpatrzona w błyszczące w słońcu krągłe jabłka, krwisto czerwone, rumiane niekiedy lekko żółte odbijające białe światło w idealnie gładkiej skórce. Problem w tym, że w moich kieszeniach pustki równe jak w brzuchu. Popatrzyłam błagalnie na właściciela straganu i tych przepięknych owoców. 

Jego spojrzenie było zdecydowanie wrogie i nieustępliwie, widać było, że zastanawiała się co taki obdartus jak ja jeszcze robi przy jego dobytku odstraszając innych klientów. Westchnęłam, odchodząc niby to daleko, ale jednocześnie kryjąc się w cieniu. Nie miałam zamiaru ustąpić tak łatwo, tak samo jak mój żołądek jęczeć błagając o coś, co mógł by teraz w rokoszy trawić. Czekałam… Aż mężczyzna zapomni zajmując się innymi o bardziej przystępnej i pełniejszej sakiewce. Skrzywiłam się, skurcze były coraz bardziej rozstrajające.

Po dłuższej chwili nie wytrzymałam obierając za cel piękną kiść winogron zlałam się z tłem i powoli zakradłam.

Wstrzymałam oddech będąc coraz to bliżej celu, ciemniało się powoli może nikt nie zauważy w tych tłumach i lekki półmroku, że mała część towaru znika w niewyjaśnionych okolicznościach rozpływając się w powietrzu pod moim płaszczem. Moja dłoń już leżała na gałązce, lekko spocona i gotowa do gwałtownego wycofania.

- Cholera… - Jęknęłam gdy z mojego żołądka dobyło się głośnie burczenie, tego chyba nie sposób nie usłyszeć.

Cofając szybko dłoń do ciała zahaczyłam o odstający ogonek rękawem. Głupota, a jak wiele za nią płace…

Na ścieżkę posypały się jabłka i spora część małych zielonych kulek winogron, które w następstwie zginęły szybko pod nogami ludu. Jęknęłam wciąż pozostając jednak niezauważalna wycofując się w sąsiednią uliczkę. 

Słyszałam teraz przekleństwa lecące prosto z ust właściciela, przerażona cofałam się coraz bardziej w głąb nie zwracając uwagi na to co dzieje się za mną.

- Uważaj! - Wrzasnął ktoś i w następstwie wylądowałam na ziemi, zakurzona, przygwożdżona czyimś ciałem, ale przynajmniej nie stratowana przez konie. Ironia losu? Samemu być jeźdźcem, a skończyć pod kopytami konia. Nieważne. Wyszarpnęłam się z pod ciężaru jakiegoś mężczyzny, sądząc po głosie dość młodego.

- Dziękuje - Rzuciłam sucho otrzepując się z kurzu byleby jak najszybciej opuścić to miejsce. 

Ale zaraz… Miałam już iść swoją drogą bez większych ceregieli i pozostawić tego mężczyznę samemu sobie, jednak jedno mnie zatrzymało w miejscu.

- Skąd wiedziałeś? - Warknęłam podejrzliwie w stronę chłopaka o krótko ściętych brązowych włosach i lekkim zaroście, wyglądał dość zwyczajnie, gdyby nie podbite oko, czy też naderwana warga. 

Może po prostu jakiś intrygant z zamiłowania. Wzruszyłam ramionami nie czając jednak spojrzenia z niego, nie o jego charakter mi chodziło, ani to co do tej pory robił, a bardziej czemu widział mnie gdy ja przecież nie przestałam być niewidzialna dla innych.

- Ale co? - Spytał zdziwiony. Udaje głupiego, czy faktycznie nim jest? Byłam tak zestresowana przebiegiem zdarzeń, że nawet nie kontrolowałam moich własnych odruchów.

- W co ty się bawisz? Widziałeś prawda? - Warknęłam patrząc nań z wyrzutem spod opadającego mi na twarz kaptura.  

Nagle mojego rozmówce magicznie olśniło, tak jakby.

- Ach to… tak! To niesamowite! Jak ty to… - Urwał widząc moje przerażone i w pełni zdezorientowane spojrzenie.  Mimo to podszedł do mnie bliżej i objął ramieniem w pierwszej chwili chciałam odskoczyć on jednak ścisnął mnie mocniej dając jasno do zrozumienia, nie wywinę mu się choćbym próbowała.

- Słuchaj, ty jesteś nie przy kasie w dodatku tak na pusty żołądek… - Skrzywił się pokazując jak bardzo mi współczuje uniosłam jedną brew, póki co nie ufałam mu.

- … Może ci pomogę, a raczej razem sobie pomożemy. - Uśmiechnął się prowokująco, już trochę spuszczając z uścisku. Czyżby sądził, że już mnie ma? O nie, nie… Przygryzłam wargę czując kolejną fale protestu w żołądku.

Chłopak uśmiechnął się wyczekująco. 

- Dobra…- Nie wierzyłam temu co mówię, jak bardzo można myśleć żołądkiem?!

- Zanter. - Wyszczerzył się w uśmiechu podając mi rękę. Niepewnie patrzyłam na te pokrytą odciskami dłoń przez dłuższą chwile. Była brudna przesiąknięta ulicą i brudnymi sprawami, bardzo brudnymi. Pokręciłam głową, przymykając oczy i również podałam mu dłoń.

- Abyss. - Przecisnęło mi się przez usta z cichym jękiem. Chce tylko coś czym zdobędę jedzenie i zmykam, już mnie nie ma i to dosłownie.

Szliśmy normalnie przez miasto, ulicami, których nie znałam i nie widziałam nigdy wcześniej, może to jednak dobrze, że go spotkałam przynajmniej mogłam zwiedzić miasto w o wiele sprawniejszym tempie niż samodzielnie, błądząc po tajemniczych, dla takiej małej blondyneczki jak ja, ulicach.

Powoli nawet zaczynałam się uspokajać tracąc ewentualną czujność, którą stawiałam za priorytet w tej sytuacji.

- Za mną. - Nakazał po pewnym czasie Zanter wskazując na drabinie prowadzącą na dach jednego z budynków. 

No dobra robi się coraz ciekawiej, wręcz podejrzanie. Może jednak powinnam… Już chciałam się cofnąć o krok do tyłu by uciekać ile sił w już chodzonych nogach gdy on znów posłał mi to spojrzenie.

- Jaaasnee. - Uśmiechałem się łapiąc się drabiny. Czemu to zawsze kobiety idą pierwsze tak właściwie? Spojrzałam w dół. - Oczywiście. - Burknęłam widząc gdzie dokładnie patrzy mój towarzysz wspinaczki i niby to przypadkiem wycelowałam butem w jego przecudną mordę.

- Auć! - Usłyszałam jedynie w następstwie, było to pełnie goryczy stęknięcie. Uśmiechnęłam się do siebie i poczęłam wspinać się jeszcze szybciej tak by to wścibskie spojrzenie znów nie powędrowało na nieodpowiednie dlań tory. 

Wyprostowałam się stawiając pierwszy krok na dachu, rozciągał się z tond niczego sobie widok na sporą część miasta. Zanter wdrapał się z głuchym sapnięciem zaraz za mą wciąż trzymając się lekko krwawiącego nosa. Ledwo powstrzymałam śmiech na co on spojrzała na mnie obrażony.

- Niezłe widoki… - Westchnęłam już uspakajać się dostatecznie by przejść do normalnej rozmowy.

- Taaa. - Przewrócił oczami chłopak idąc dalej, chyba zbrzydło mu już ociąganie tej wyprawy i chciał już po prostu dotrzeć na miejsce.

- A można wiedzieć co dokładnie chcesz zrobić? - Zaczepiłam w końcu przerywając cisze która nastała już w lekko zapadającym mroku wieczoru. 

- Kraść! To chyba proste do pojęcia nie? - Burknął zeskakując no mniejszy budynek, zaraz potem dobierając się do zatrzaśniętych drzwiczek okna drugiego. 

- Jesteś pewien? - Pisnęłam zatrzaskując powrotem okiennice które otworzył. Chwycił mnie za rękę i tylko odrzucił. - Tak w stu procentach, chcesz kasę czy nie? - Potrząsnęłam jedynie lekko głową w odpowiedzi, a on nie czekał na nic więcej i wepchnął mnie do środka domu.

- No to ruchy ! - Usłyszałam jedynie za sobą gdy w automatycznej reakcji zniknęłam zupełnie w ciemnościach pomieszczenia, jedynie wpadając na mały regał książek z rozpędu.

Rozejrzałam się dookoła mało co widząc nie widziałam o co dokładnie chodzi temu złodziejowi, zapewne ma się to błyszczeć i nie będzie znajdować się w pierwszym lepszym miejscu tego domu.

Dorwałam się do pierwszej lepszej szuflady, była jednak pusta, no nie licząc jakiś papierków.

- Masz coś?! - Wrzasnął do mnie zniecierpliwiony chłopak.  Zestresowana mierzyłam uważnie spojrzeniem każdy zakamarek domu, od zakurzonych półek szafek po łóżko. 

Czyżby był to dom jakiegoś bogatszego mieszkania, wystrój wyglądał tu w przybliżeniu podobnie do moich podziemnych komnat, no może mniej wystrojony, jednak nie można było powiedzieć że właściciel dobytku klepie biedę.

- Nic! - Odwrzasnęłam, słysząc wnerwione parskania z zewnątrz.

- Cholera przecież to powinno tak być! - Klął chłopak wciąż jednak czujnie wypatrując czegoś na zewnątrz, niczym najeżony kot mojej matki gdy poszukuje dorodnych myszy w spiżarniach mocno zalatujących wędzoną rybą i przyprawami.

- Co dokładnie?! - Jęknęłam już nie wiedząc nawet gdzie wsadzać rękę.

- No kryształ, chyba wiesz jak wyglądają nie? - Prychnął zestresowany, jakby coś zaraz na niego miało wypaść i zacząć dusić bez litość. A no wiem.

Powędrowałam do małej kasetki, która od pewnego już czasu przyciągała moją uwagę, była zamknięta, a klucza ni widu ni słychu, ale to chyba nie stanowiło wielkiej przeszkody dla Zantera.

- Może otwórz to ? - Zaproponowałam podając mu szkatułkę przez okno. 

Spojrzała na mnie pytająco, zaraz potem zrobiło się jakby tłoczno. 

- O w cholerę! - Jęknął złodziej widząc zmierzających w naszą stronę ludzi pokazanego wzrostu w dziwnych strojach. Szturchnęłam go lekko w ramie.

- Kto to ? - Spytałam a on obdarzył mnie dziwnym spojrzeniem.

- Hmm… No nie wiem… Strażnicy! - Jęknął przebierając zdobytą przeze mnie szkatułką w dłoni, a w niej przewracał się domniemany kryształ, a tak przynajmniej sądziłam.

- Hej ! Co wy tam robicie? Złazić! - Warknął jeden z grupy zdaje się czterech mężczyzn o wciąż zastanawiającym mnie ubiorze. Nie czekałam długo zeszłam z dachu jak by nigdy nic, Zentar stał jedna uparcie przy oknie. Strażnik ów więc zwrócił się do mnie.

- Co się tu wyprawia? - Spytał przysuwając się bardzo blisko mojej twarzy skrytej pod kapturem. Powinien umyć zęby.

- Eeee… Kradniesz kryształy? - Wzruszyłam ramionami. Mężczyzna spojrzał na mnie dziwnie nie wiedząc co mówić, jednak po chwili chwycił mnie mocno za rękę, za mocno.

- Auć! - Jęknęłam próbując się wyrwać.

- Kradniesz, co? - Wyszczerzył się w głupkowatym i pełnym ubytków uśmiechu. - A można wiedzieć jakim prawem? - Zasyczał przez zęby w tajemniczy sposób opluwając mi twarz. Skrzywiłam się.

- Pan jego pyta? Ja jestem po prostu głodna! - Fuknęłam zupełnie poważnie i stanowczo, nie wiedzieć temu ten zaczął się śmiać. 

- Och głodna? Wydaje mi się, że jeszcze trochę pocierpisz złodziejko - Mówiąc to skinął na pozostałych by wspięli się po mojego “przyjaciela” na dach i tak oto w pięknym stylu dostałam się do Yrs. 

- Można wiedzieć czemuś taka lekko ducha? - Spytał Zanter gdy ja gryzłam zawzięcie stęchły chleb, który otrzymaliśmy oboje, mimo wszystko to miejsce choć wilgotne i zimne było przyjemne.

- Nijak… - Fuknęłam, przełykając ciężko kęs, który wyszarpałam.

- Panna Abyss Arabelle ? - Wycedził w końcu jakiś przytłusty facet. 

Wstałam pośpiesznie i otrzepałam ubranie, mój kolega z celi patrzył na mnie pytająco nie ukrywając zdziwienia. Uśmiechnęłam się do niego.

- Koniec układu napełniłam swój brzuch. - Mrugnęłam do niego przygryzając znowuż te prowizoryczną bagietkę i wyszłam za stękającej z nadmiaru rdzy kraty, posłusznie zaraz za strażnikami.