Od Abyss (do Fenrai'a)

Słyszałam jeszcze w pewnych momentach krzyk, odległy i pełen bólu, próbowałam otworzyć oczy, by sprawdzić co się dzieje, ale gdy tak robiłam nie dojrzałam nic innego jak ciemność.

Po dłuższej chwili skupienia doszłam do wniosku, że nie była to wina zmroczenia ani nic z tych rzeczy moje oczy przesłaniał po prostu ciemny materiał szmaty zakrywającej mi oczy.

Następnie mocne szarpnięcie, coś chciało mnie albo udusić, albo do siebie przyciągnąć.

Byłam jak pies na smyczy, która więziła moje gardło, a ucisk nie przepuszczał rozpaczliwie nabieranego przeze mnie tlenu. Nastał w końcu jednak spokój i niepokojąca cisza, znów rozpaczliwa próba wstania, ale nic z tego. Niewiele czasu chyba minęło jak usłyszałam szmer za plecami i dotyk na mojej twarzy zręcznym ruchem zrywający szmatę.

Obrócona w stronę napastnika powoli uniosłam spojrzenie, ale zaraz z jękiem tego pożałowałam. Pojawił się bowiem przede mną, jak z cienia, Uri'An z wyrazem satysfakcji na twarzy. Czyżby zrobił już coś o czym nie miałam pojęcia? Zabrał ją, a teraz przyszedł mi z dumą to oświadczyć ciągnąc mnie i... Zaraz.

Dojrzałam w jego dłoniach niepokojący metaliczny połysk łańcucha, a gdy jakkolwiek się poruszyłam on dzwonił pod wpływem wywołanych prze zemnie drgawek.

Byłam na smyczy tego muła, a jego to bardzo bawiło. Tylko po co i czemu skoro osiągnął już swój cel zabierając co względnie jego, ale Say nie była rzeczą, za którą ją brał.

Syknęłam dziwnie charkocząc i pociągnęłam ze złością za mocno trzymany w stalowym uścisku metal jakże dziwnym zjawiskiem było jego rozpłynięcie się w powietrzu bez nawet brzdęku. Uri stał w miejscu nie wzruszony tym zjawiskiem i drążył spojrzeniem.

Zaczęłam więc biec, uznając jego postawę za po prostu litość, dawał mi czas na ucieczkę tylko po to, by dać nadzieje, a potem znów schwytać. Biegłam więc, spełniając jego oczekiwania z przymkniętymi oczami, potykając się i zataczając na ślepo.

Z płaczem wpadłam na coś materialnego przede mną, nim zdążyłam się zachwiać i wylądować z powrotem na tyłku, coś mnie podtrzymało mocnymi dłońmi. 

Nie, to nie może być znowu on to zbyt okrutne, będę tak uciekać wieczność, a jemu nie zrobi to różnicy.

- Hej, nie rozklejaj się smarkulo. - W końcu usłyszałam ten dziwny akcent, nie zrobiło mi to jednak różnicy po prostu się ucieszyłam, że nie należał on do Uri'Ana i wtuliłam się w jego tors i mocząc materiał koszuli łzami, które nieustannie płynęły z moich oczu.

Nie reagowałam nawet na dłonie, które błądziły po moim tyłku. Ach, nie, zaraz... 

Otworzyłam z przerażeniem oczy i w końcu nabrałam solidnie powietrza w płuca, piekło, ale nie zwracałam na to takiej uwagi, jak na dłonie niosące moje ciało i osobę, do której należały.

Osobę, która wkradła się też do mojego snu, a teraz się do mnie uśmiechała.

- Fenrai! Postaw! - Chciałam krzyknąć, ale z moich ust dobył się ledwie jęk.

- Och, co za urocze zawstydzone stworzonko. - Zaśmiał się tuląc mnie do siebie mocniej, na co ja mało trafnie machnęłam mu dłonią przed nosem.

- Małe i pyskate nie w formie i nie powinno się przemęczać, leżże spokojnie.

- Bo? - Udało mi się wydusić i przy okazji nie wypaść w efekcie mojej głupoty z objęć Fenrai'a wprost na ziemie niestety przyłapałem się na tym, że objęłam kurczowo jego kark, by czuć się pewniej, co w przeciwieństwie do mnie jemu się bardzo podobało.

- Wyswobodziłem cię z rąk niemoralnych i po prostu wiedzionych potrzebą śmierdzieli... Choć nie ukrywam, że... - I tu poczułam jego ciepły oddech na karku przez co zadrżałam dość zauważalnie. 

- Sam bym nie przepuścił takiej okazji, myślisz, że jeszcze kiedyś się nadarzy? Co pisklaczku? - Przymknęłam oczy odchylając się jak najdalej od niego mimo to zdołał mnie cmoknąć w kark przez co z ust wyrwał mi się chrapliwy jęk.

Dopiero teraz też zauważyłam, że nie jestem sam na sam z tym dziwadłem. Bowiem przy mnie gdy tylko pisnęłam pojawił się drugi mężczyzna z troską w oczach i prawdę powiedziawszy był jeszcze bardziej dziwny... Mamusiu.

Przylgnęłam mocniej podenerwowana do czarnucha i nie miałam zamiaru puścić.

- Coś ci się stało? Proszę powiedz, że nie! - Wydawał się przewrażliwiony, jak na kogoś, kogo widziałam na swej drodze po raz pierwszy. Nie to co Fena on był drugi... I stanowił dziwne, ale nie nazwałabym tego solidnym, oparcie.

- Nie... - Znów wychrypiałam, ale powoli zaczynałam słyszeć moją dawną barwę głosu w tym charkocie. Przejechałem niespokojnie dłonią po szyi i syknęłam, gdy zacisnęła się ona powtórnie na silnym śladzie dłoni Uri'Ana. Jak i również nagle jakby mnie olśniło. 

- Widzieliście może po drodze drobną dziewczynę? A właściwie zapewne całą dwójkę, oboje tej samej rasy. Dakh'Ranie, a dokładniej rodzeństwo.

Mężczyźni spojrzeli po sobie mrużąc oczy, najwidoczniej się znali, miło... Ale czy naprawdę musieli mnie nękać? Nie mieli nic lepszego do roboty?

- Nie. - Odpowiedział stanowczo i krótko Fen, ale gdy na niego spojrzałam jego mina jakby mówiła do mnie jasno, że nie chodzi tu tylko o moją zgubę. Właśnie opowiedział mi na pytanie. A to jaką przyjemność czerpie z tej zabawy mogłam już oszacować sama, zarówno po tym, jak usiłował wpełznąć dłonią pod moją bieliznę, tak i przez ucisk jego dłoni na moim ciele.

Trudno było w takich sytuacjach  powstrzymywać się od pisku.

- Em... To bardzo miło z waszej strony... - Dukałam nerwowo zwinięta w kłębek na sporawym fotelu, starałam się zając jednak przezornie tyle miejsca, by nikt przy mnie nie usiadł, ani nawet o tym nie myślał. Szczególnie Fen, który właśnie przykrył mnie kocykiem. A co bardziej stresujące i wcześniej rozebrał z zakurzonych, wierzchnich ubrań... Przy tym bardzo dokładnie lustrując moje ciało... Jakby wcześniej go już nie widział dość nagiego. Tak wciąż się wstydziłam tamtego.

Postawiono nawet przede mną ciepły napar z groźbą, jak od rodzica, iż jeśli go nie wypije to oplączą mnie złe duchy złym dotykiem. Co spodobało się Finrai'owi i gdy tylko odstawiłam kubek usadowił mnie sobie na kolanach i począł macać. Gdy brałam do ust napar wzdychał i opierał ręce na fotelu, przez co ciągle prosiłam o dolewkę, aż w końcu zupełnie jej zabrakło, a on tryumfował.

Sor, bo tak się przedstawił białowłosy mężczyzna, drążył mnie spojrzeniem towarzyszącym mi przy każdym ruchu. A tak prócz rechotu zadowolenia Fena, który oboje ignorowaliśmy, a przynajmniej ja się starałam... Panowała po prostu cisza.

- Too... Znacie się? Tak? - Bąknęłam odwracając wzrok w stronę okna.

Fenrai zaczął coś mruczeć w zadowoleniu, dosłyszałem tylko: O tak... Gdyby jeszcze na deser ty. 

Automatycznie straciłam zainteresowanie jego urojeniami.

- Można by i tak, rzec po prostu teraz mam u Fenrai'a spory dług, bo pomógł mi cię odnaleźć. - W końcu ktoś normalnie zaczął rozmowę! O bogowie najmilsi!

- Do usług, oczywiście... - Znów przybliżył się do mnie, by szepnąć mi do ucha. 

- ...Za drobną opłatą. - Zamruczał bawiąc się kosmykiem moich włosów, a ja dalej sztywno siedząc na jego ruchliwych kolanach starałam się pozbierać myśli.

- Czemu mnie pan szukał?  My się znamy? - Byłam naprawdę zdziwiona i do tego to jego zmartwienie, szczerość w tym spojrzeniu.

- Formalnie nie, ale proszę mów mi Sorley, a najlepiej dziadku. - Oniemiałam.

Dziadku? Nigdy o takim nie słyszałam, ani nie zagłębiałabym się w dzieje rodziny... Może i była to prawda, ale on był Dakh'Raninem tak jak Say, czyżby mnie nie pomylił.

- Może to dziwnie brzmieć, ale jestem trochę odległym pokoleniem nie musisz mi wierzyć... Może trochę poczekamy i... - Przerwałam mu unosząc rękę i jednocześnie wstając z tryumfem uwolniona z objęć Czarnucha.

Wyciągnęłam do Sorley'a dłoń.

- Werze... Chyba, a może i raczej, ale chciała bym tego dowód. - Domniemany staruszek jakby się ożywił przyciągając całą moją uwagę na szepczącego Fenrai'a gdzieś w tyle.

- Rayflo, twój ojciec... Nie pamiętasz go prawda? Nawet nie znasz. Mogę cie do niego zaprowadzić i zaświadczyć o tym, jakiemu kłamstwu i manipulacją uległ ze trony tej kobiety. - Usłyszałam pogwizdywanie i mlaskanie Ferai'a nim zdążyłam przetrawić fakty i otworzyć choć usta.

- No brawa Sor, brzmi ciekawie... Ciekawe też kobietki tam macie... Całkiem przyzwoite. - Na jego słowa zgromiłam go spojrzeniem przyłapując z marszu na tym, że doglądaliśmy mój tyłek. Naciągnęłam więc materiał koszuli i siadłam jak najdalej od niego, na fotelu naprzeciw i podciągając nogi pod brodę mierzyłem spojrzeniem.

- Przyzwoite... Tylko przyzwoite? A co do ciebie... Dziadku. Zgadzam się, chce zobaczyć w końcu ojca i poczynić w końcu jakiś krok w mym życiu.

Przy okazji może zyskać pomoc w odbiciu Say...

<Fen? >