Od Asheroth'a (do Quith'a)

- Asheroth, będziesz miał wiele nowych obowiązków, gdy przybędą wezwani - powiedział król.

Siedział jak zwykle w swej bibliotece. To było jego ulubione miejsce. Najlepiej się tu czuł, pośród ksiąg, zwojów, czytając wpół wyblakłe stronice starych kronik. Spędzał tu o wiele więcej czasu niż w sali tronowej i sypialni razem wziętych. Nawet teraz na jego kolanach spoczywała ogromna księga.

- Wiem, panie. Przyjmę nowe obowiązki tak, jak przyjąłem poprzednie - powiedziałem.

- Oczywiście - na ustach króla zagościł uśmiech. - Wiem, że podołasz, ale jeżeli potrzebowałbyś pomocy reszta Straży służyć ci będzie pomocą.

- Jak sobie życzysz, panie.

- Idź teraz, ja jeszcze poszukam... - skłoniłem się i wyszedłem.

Swoje kroki skierowałem do swej rezydencji tuż obok pałacu. Mój syn siedział na sali treningowej. Nie dość czujny, by mnie usłyszeć, dlatego też zaskoczył go mój głos.

- Powinieneś ćwiczyć - warknąłem.

- Ja... usiadłem tylko na chwilę - wyjaśnił pospiesznie. W dłoń wziął miecz, ciężki, być może zbyt ciężki dla niego, ale chłopak miał wyrobić mięśnie.

- Wyżej - nakazałem kiedy mój syn uniósł miecz, pozorując atak. Zrobił co kazałem, ale jego dłonie drżały przy co silniejszych pchnięciach. Jego słabość była źródłem mojej ciągłej irytacji. Będąc w jego wieku ucinałem łby trollom śnieżnym, a ten szczeniak nie byłby w stanie miecza porządnie utrzymać. Czasami powątpiewałem, że jest z mojej krwi. Został mu niecały rok, by przeszedł swój chrzest bojowy i został pierwszy raz naznaczony. Niecały rok na to, żeby zaczął z niego wyrastać mężczyzna.

Chwyciłem drugi miecz ze stojaka i stanąłem naprzeciw Quith'a. W jego oczach zobaczyłem strach, ten sam, który denerwował mnie jeszcze bardziej. 

- Makh'Araj nie czują strachu! - warknąłem i zaatakowałem. Wystarczył jeden cios, by wytroącić ostrze z rąk dzieciaka. 

- Podnieś! - ryknąłem.

Zrobił to, a ja po raz kolejny uderzyłem. I kolejny, i następny. 

Gdy odrzuciłem miecz chłopak klęczał na ziemi, trzymając się za brzuch, w który uderzyła rękojeść mojego miecza. Z kilku rozcięć sączyła się krew. 

- Wstań i wynoś się stąd - powiedziałem oschle.

- Tak, ojcze... - wymamrotał, sycząc przy tym, ale wstał. 

- Jutro masz się stawić pośród wezwanych - nakazałem jeszcze. 

- A-ale...

- Masz mi pokazać, ze chociaż do tego się nadajesz gówniarzu. Dlatego będziesz wspierał króla magią, którą masz w sobie. Czy to jasne?

- Tak - powiedział, nie patrząc mi w oczy.

- Dobrze - wyszedłem.

Krew z mojej krwi... Zrobię z tego młokosa mężczyznę, albo go zabiję.

Usiadłem w salonie i sięgnąłem po butelkę wina. Napełniłem puchar, a kiedy kwaśny napój wypełnił moje usta, poczułem się odrobinę lepiej.

<Quith?>